Եթե աղոթք ցուցադրելու համար ծնկի եկողների և ձեռքերը բարձրացնողների վարձը մարդկային մակերեսային գնահատանքն է կամ գիտակից անձերի արգահատանքը, ի՞նչ պիտի լինի նրանց վարձը,
ո՛վ Տեր, ովքեր, գիտես, որ հաճախ աղոթարան են գալիս իրենց կամ արդուզարդը ցուցադրելու համար…
«Եթե մարդ խորհի, թե ինքն ինչ էր առաջ, ինչ է այժմ և ինչ է լինելու ապագայում, բնավ չի կարողանա հպարտանալ: Քանզի սկիզբն անարգ նյութից է, ծնունդը՝ ցավերով, ապրելը՝ տառապանքով, իշխանությունը՝ անօգուտ, փառքը՝ վաղաթառամ, կյանքը՝ կարճատև, մահը՝ հարկադիր, մարմինը՝ ապականացու և որդերի կերակուր»:
Բարձրաձայն աղոթքով քո հիշատակն ենք տոնում մեր հոգիների լուսավորիչ հայր Գրիգոր: Հայոց հավատքի ընտիր Հայր, ճգնողական վարքով Տեր Գրիգոր, սուրբ մարմնիդ սրունքները կոճղերի մեջ ոլորվելով արյունով պարպվեցին մեզ հավատքի վեմի վրա հաստատելով: Բարեխոսիր մեզ համար Տիրոջ առջև:
Օրհնյալ ես Տեր Աստված մեր, որ ամենայն ժամ մեզ հետ ես, և երբեք բաց չես թողնում նրանց ձեռքը, որոնք հավատով և ճշմարտությամբ Քեզ են ապավինում:
Ավելի դյուրին դարձի կգա բացահայտ մեղսագործը, քան տեսանելի բարեմասնությունների քողի տակ թաքնվածը:
Դժբախտաբար, երջանկության այս տարրական պայմանները մանկան համար նույնը չեն մնում, այլ նրա հետ մեծանում և փոխվում են: Գալիս է «քաղաքակրթություն» ասված հրեշը` իր անհագուրդ ու անվերջանալի պահանջներով: