Այսպես էր Տերը փորձում մարդկանց հավատը և անցկացնում իր բովով՝ տեսնելու համար, թե նրանք իսկապե՞ս հավատում են Իր աստվածային զորությանը։ Ապա կատարում էր նրանց խնդրանքը, որպեսզի դա հետագայում ուրիշների համար օրինակ լիներ։
Եթէ մէկն ուզում է բարեպաշտ լինել եւ չի սանձահարում իր լեզուն, այլ զբաղեցնում է իր սիրտը, այդպիսի մէկի համար զուր է բարեպաշտութիւնը: Սուրբ եւ անարատ բարեպաշտութիւնը Աստծոյ եւ Հօր առաջ այս է՝ այցելել որբերին եւ այրիներին իրենց նեղութեան մէջ, անարատ պահել իր անձը աշխարհից:
Ով ականջ ունի, նա կլսի: Ով աչք ունի, նա կտեսնի: Ով հույս ունի, նա կփնտրի, Ով հավատում է, նա կգտնի: Ով գտել է, նա կփայփայի գտածը աչքի լույսի պես, որովհետև իրական Սերն է գտել:
Եթե պահքը հաստատված է հոգևոր սգի և ապաշխարության համար, ապա ուտիքն արտահայտում է քրիստոնյայի ուրախությունը: Սակայն պետք է զգուշանալ, որ այն չդառնա խրախճանքի ու որկրամոլության առիթ, այլ լինի հոգևոր զվարթությամբ Տիրոջը փառաբանելու և ապաշխարության պտուղները վայելելու շրջան:
Քրիստոնեությանը խորթ են մահացածի աճյունի հետ հոգեբանական կապվածությունը, նրա հանդեպ չափազանցված ուշադրությունը, այն զմռսելու, նրա հետ որոշակի իրեր թաղելու և այլ հեթանոսական սովորույթները, քանզի մահից հետո առավել կարևորվում է ոչ թե հանգուցյալի դիակի, այլ հոգու վիճակը և աղոթքը նրա փրկության համար:
Այս պահից ձեռբազատվենք մեր մեջ եղած Հուդայից և նմանվենք Մադաթիային, որը համալրեց Աստծու ընտրյալների բաց տեղը: Այ՛ս պահից թույլ տանք, որ Հարուցյալ Քրիստոս վերցնի մեր կյանքի ղեկը:
Այ՛ս պահից որոշում կայացնենք մեր կիրակիները Աստծուն նվիրելու մասին: