Մինչև մեր բնական մահվանը հասնելը կա և՛ս մեկ մահ, որին մեղքն է ծնել։ Իսկ մեղքին ցանկությունն է ծնել։ Այս մահը ավելի վտանգավոր է քան կյանքից հեռանալու մահը։ Այսինքն մեղավոր մարդը իր կյանքը ապրում է հոգով մեռած վիճակում։
Աստված ամեն բան ստեղծելիս, ասում է․ «Լավ է»։ Միայն մարդուն ստեղծելիս, չի ասում, որ լավ է։ Նշանակում է մարդը կատարյալ չէ, այլ պետք է ձգտի կատարելության։ Սա չի նշանակում, որ մարդը անկատար է, այլ մարդը միշտ տեղ ունի առաջ գնալու իր հոգևոր կյանքի մեջ, մինչև հասնի իր Արարչին ու Փրկչին։ Այնպես, ինչպես ցորենը դառնում է կատարյալ, երբ վերածվում է հացի։
Ինչո՞ լսել և հնազանդվել առաջնորդներին։ Ուշադիր լինենք նաև այս պատգամի վրա։ Առաքյալը չի՛ ասում հնազանդվեք, որովհետև առաջնորդը նստած է գահաթոռին, իշխանությո՛ւն ունի կարգադրելու, իրավասո՛ւ է ձեզ պատժելու, կամ՝ դուք պարտավոր եք նրան։ Այլ՝ պարզ հայերենով ասում է․ «Որովհետև նրանք հսկում են ձեր հոգիների համար, քանի որ հաշիվ են տալու ձեր փոխարեն, և նրանք ուրախությամբ թող անեն այդ բանը և ո՛չ հոգոց հանելով»։
Մեղքը շատ հեշտությամբ հյուր է գալիս մեզ, և մեր թույլտվությամբ մշտական բնակության իրավունք է ստանում մեզ հետ ապրելու և մեր փոխարեն որոշումներ կայացնելու։ Իսկ եթե փորձեք դուրս հանել, երկար ժամանակ կպահանջվի և երբեմն էլ անիմաստ։
Հավատն է, որ թույլ է տալիս փնտրել և գտնել հուսացած բաները, եթե նույնիսկ մեր փնտրածը այս աշխարհում չէ։ Մեր փնտրած տունը խոստացված քաղաքում է՝ Վերին Երուսաղեմում, որտեղ շատ օթևաններ կան՝ ըստ Տեր Հիսուս Քրիստոսի, որ պատրաստել է իրեն հավատացողների համար։
Մկրտությամբ չե՛նք պահում խոստումը, որ հրաժարվել ենք սատանայից։ Պսակի խորհրդից հետո չենք պահում խոստումը, որ տվեցինք Աստծու Սուրբ Խորանի և Ավետարանի առաջ։ Սուրբ Հաղորդությունից հետո դարձյալ չենք պահում այն խոսքը, որ ասացինք ստանալուց առաջ, թե՝ Քո Մարմինն ու Արյունը թո՛ղ լինի ինձ քավություն և թողություն իմ մեղքերին։ Նույնիսկ չե՛նք հիշում ահեղ Դատաստանի և կատաղի կրակին վերաբերող առաքյալի խոսքերը, երբ տասնյակ հուղարկավորությունների ենք մասնակցում։