Պետք չէ պայքարել սխալ ուսմունքի դեմ, այլ պետք է հաստատվել Ավետարանի ճշմարտության, Քրիստոսի սիրո, և առաքելական ավանդությունների վրա։ Իսկ այն, ինչը Աստծուց չէ եկած, շուտով պիտի մարի, ու վերանա։ Կեղծիքը չի կարող անցնել կրակի բովով ՝ ճշմարտությունը ստուգելու օրը։
Հոտերի հովիվնե՛ր եւ Եկեղեցու առաջնորդնե՛ր, տեսնում եք սատանային բարձրացած, իսկ Քրիստոսին անարգված, Եկեղեցու փարախն արհամարհված եւ գայլերին հետեւող դարձած: Նրանք ցրված են մնում, իսկ դուք` հովիվներդ, չեք երևում, լռում եք, չեք գործում եւ բոլոր ականջներին անդադար չեք հնչեցնում պատվիրանների հրամանները։ Չե՞ք զարհուրում ահեղ Հովվապետից, ով ասում է. «Պիտի դատեմ ոչխար առ ոչխար, խոյ առ խոյ»։
Մեր օրերում էլ, երբ մեկն ասում է, թե ներկա ժամանակները նման են վերջին օրերին, շատ քրիստոնյաների դա դուր չի գալիս այն առումով, որ նրանք արթուն չեն իրենց կյանքի մեջ։ Արթուն չեն իրենց աղոթքի մեջ։ Արթուն չեն իրենց մեղքերի զղջման հարցում։ Նաև արթուն չեն իրենց մերձավորի նկատմամբ՝ ողորմության հարցում։ Դրա համար չեն կամենում լսել վերջին ժամանակների մասին։ Բայց Տիրոջ Երկրորդ Գալուստն անխուսափելի է․
Մինչև դարձի գալը, մենք իմացել ենք, որ վատ բան չի կարելի անել բայց արել ենք ծածուկ, որպեսզի ո՛չ ոք չտեսնի։ Քանի որ չենք իմացել թե հանուն ինչի՞ պետք է հրաժարվենք այդ մեղքը գործելուց։ Իսկ Քրիստոսին դառնալուց հետո, հասկացել ենք, որ Նա խաչվել է մարդկային հենց ա՛յդ մեղքերի պատճառով։ Իսկ հիմա, կամ հրաժարվում ենք մեղք գործելուց, կամ գործելուց հետո, զղջում ենք Պետրոսի նման, որովհետև արդեն իրազեկված ենք։
Կարելի է ասել, որ բոլոր առաքյալներն էլ հետևելով Հիսուս Քրիստոսի վարդապետությանը, որդեգրել են իրենց Ուսուցչի այն սկզբունքը, որ հեղինակություն ձեռք են բերում ո՛չ թե ստիպելով, կռվելով, ապացուցելով և վիրավորանքին հակադարձելով, այլ՝ սեփական անձի առաքինի և պարկեշտ վարքի դրսևորմամբ։
Ինչպես Տեր Հիսուս, այնպես էլ իրենից հետո եղած առաքյալները, մարդկանց ուղղորդում են հավատալ և հետևել Հիսուս Քրիստոսի ուղղափառ վարդապետությանը, բայց ո՛չ թե Նրա կատարած հրաշքների ու զորավոր գործերի պատճառով, այլ՝ ամեն մարդ թող իր սիրտը մաքրի կեղծիքից ու երկմտությունից, որպեսզի հավատքը զորավոր լինի։