Մենք չենք ապրում, որպեսզի Ավետարան կարդանք։ Այլ՝ ավետարան ենք կարդում, որպեսզի մեր կյանքը ապրենք այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է պահանջում․ Առաքյալը ձեռքը դնում է քրիստոնյաներիս վերքի վրա, որը մշտապես թաքցնում ենք քրիստոնեության քողի տակ․․․ Բոլորս ենք ասում, որ հաղորդության մեջ ենք Աստծու հետ՝ ինչպես որ Իր Սուրբ Հաղորդությամբ, այնպես էլ իր անունը կրելով։ Բայց մեր գործերը բոլորովին այլ բան են փաստում։
Սատանան աշխարհի ամենադժբախտն է, քանի որ հպարտացավ Աստծու առաջ և վտարվեց Աստծու ներկայությունից։ Այժմ նրա միակ նպատակն է՝ Աստծու սիրելի մարդուն նույն աղետին ենթարկել։ Իսկ եթե մարդ արարածը մտածում է, որ ինքը անզոր է սատանայի փորձությունների առաջ, ուրեմն՝ կամ թերահավատությամբ է մկրտվել, կամ մոռացել է որ մկրտությամբ հրաժարվել է սատանայից՝ ստանալով աստվածային զորություն։
Լեզուն կարող է ստեղծել մի աշխարհ, որտեղ տիրում է կեղծիքը, խաբեությունը, քծնանքը, և մարդահաճությունը։ Այսինքն ժամանակակից լեզվով ասած, լեզուն կարող է ստեղծել վերտուալ և հորինած մի աշխարհ, որին ժողովուրդը կարող է հավատալ։ Մենք ականատես ենք եղել բազում դեպքերի, երբ ժողովրդի լայն զանգվածներին կարողացել են տանել իրենց հետևից՝ կեղծ լոզունգներով և սուտ հայտարարություններով։ Ուրեմն իմաստությունը ո՛չ այնքան գիտելիքների իմացություն է, այլ՝ այդ գիտելիքը ճիշտ և սիրով մատուցելու պատրաստակամության մեջ է։
Գիտեք, թե ո՞ր տվածն է ողորմություն կոչվում։ Այն, որ Աստծու հանդեպ սիրո համար կարիքավորին մատուցվում է արդար վաստակից՝ ըստ տվողի կարողության չափի, զվարթ սրտով, անտրտունջ, առանց ուշացնելու, և գլխավորը՝ ծածուկ։ Աստված չի հավանում այն ողորմությունը, երբ ձեռքը տալիս է, իսկ սիրտն ափսոսում է։ Որովհետև Աստված ո՛չ թե տվողի ձեռքին է նայում, այլ՝ սրտին։
Կյանքը սրբության դպրոց է, որտեղ ուսանում ենք բոլորս։ Իսկ փորձությունները մեր կյանքում՝ այն դժվար դասերն ու առաջադրանքներն են, որոնց կատարման համար շատ ջանք ենք թափել, ուսուցչի առաջ ամոթով չմնալու համար։ Հոգևոր կյանքն էլ նույնն է, փորձության մեջ ենք հայտնվում, դժվարանում ենք միայնակ դուրս գալ, օգնություն է պետք․․․
Մինչև մեր բնական մահվանը հասնելը կա և՛ս մեկ մահ, որին մեղքն է ծնել։ Իսկ մեղքին ցանկությունն է ծնել։ Այս մահը ավելի վտանգավոր է քան կյանքից հեռանալու մահը։ Այսինքն մեղավոր մարդը իր կյանքը ապրում է հոգով մեռած վիճակում։