Մենք միշտ կարծել ենք, թե՝ Հովհաննես առաքյալը միայն սեր է քարոզում։ Սակայն չենք հասկացել խորությամբ, քանի որ մեր պատկերացմամբ սերը զգացմունք է, իսկ առաքյալի և Հիսուս Քրիստոսի պատկերացմամբ, սերը զոհաբերություն է, ծառայություն է, պաշտամունք է Աստծուն։ Հետևաբար սիրելիներ, ի՛նչ սիրո՛ւմ ենք, նրա՛ն էլ ծառայում ենք։

Երբ մարդը սիրում է Աստծուն, ի սեր Աստծու սիրում է նաև իր մերձավորին՝ նույնիսկ մեղավոր վիճակում, քանի որ Աստված այդպես վարվեց։ Աստծուն սիրող մարդու սրտում պահանջ չկա՛, հրաման չկա՛, պարտադրանք չկա՛, այլ կա՛ միայն օգտակար լինելու մեծագույն ցանկություն։ Երբ մարդը սիրում է իր հայրենիքը, կյանքով է պահում նրա սահմանները, իսկ խղճով՝ օրենքները։ Երբ մարդը սիրում է իր եկեղեցին, երբեք չի ամաչի իր ծառայությունը բերել եկեղեցուն՝ ինչ ծառայության մեջ որ շնորհ ունի։ Եկեղեցին մեր Մայրն է, իսկ զավակի ներկայությունը միշտ հաճելի է մորը։

Կայենը առաջինը խախտեց «Սիրեք միմյանց» պատվիրանը։ Կայենը տեսնում էր եղբոր բարի գործերը, և գիտեր իր չար գործերն ու մտածումները, որոնք արտահայտեց սպանությամբ։ Հետագայում մենք տեսանք, որ այդ նույն նախանձն էր, որը դրդեց քահանայապետին՝ խաչելության որոշում կայացնել Հիսուս Քրիստոսի համար, որի գործերը բարի էին։ Ուրեմն պետք չէ զարմանալ, որ աշխարհը կարող է ատել բարի համբավ ունեցողին, իր չար կամքի, մտածումի, և անհնազանդության պատճառով։ https://youtu.be/cefAULGua3s Hogevor qarozner, erger, sharaganner

Պետք չէ ուրախանալ արդարության վրա, այլ՝ պետք է ուրախանանք, որ թանկ գնով գնվեցինք։ Պետք չէ ուրախանալ այն բանի համար, որ մենք ազատ ենք մեղք գործելուց։ Այլ պետք է ուրախանանք այն բանի համար, որ ներվել են մեր մեղքերը։ Պետք չէ ուրախանալ, որ մենք ծառայում ենք մեկին, կամ որևէ մեկն է մեզ ծառայում։ Այլ պետք է ուրախանանք այն բանի համար, որ բարեխոս ունենք Աստծու առաջ՝ Հիսուս Քրիստոսին, Արդարին ու Անարատին, որն Իր արյամբ մաքրեց մեր մեղքերը։

Աստվածավախ քրիստոնյան փորձության մեջ ընկնելուց հետո չի հարմարվում այդ ընկած վիճակի հետ և ելքեր է փնտրում արագ դուրս գալու՝ ապավինելով Աստծու կամքին։ Իսկ մարմնավոր մարդը հուսահատվում է, տրտնջում է, բողոքում է, և ժամանակի ընթացքում հարմարվում է այդ վիճակին և ապրում այդ մեղքի հետ։