Դատաստանի ժամանակ մեզ հիշեցվելու են միայն այն մեղքերը, որոնք այս կյանքում թողության չեն արժանացել։ Այս իրողությունը պատկերավոր կերպով ներկայացվում է այսպես. ամեն անգամ, երբ մարդ մեղանչում է, նրա մեղքը գրի է առնվում նրա պահապան հրեշտակի կողմից, ով տեսնում է նրա բոլոր գործերը։
Երբ մարդ վիշտ կամ ներքին խնդիրներ է ունենում, որոնք տանջում են նրա հոգին, կարիք է ունենում իր ներքին անցուդարձի մասին որևէ մեկին պատմելու։ Սա տեղի է ունենում, օրինակ, այնժամ, երբ հիվանդը դիմում է հոգեբանին՝ պատմելով նրան իր անհանգստություններն ու ներքին խնդիրները։ Մեղքը նույնպես «խնդիր» է, ցավ և հիվանդություն…
Խնդա և զվարճացիր Աստծո հարսնացած եկեղեցի, որովհետև Տերերի Տերը քեզ ընտրեց և հաճեց քո մեջ բնակվել: Երկրպագում ենք Քեզ Քրիստոս Թագավոր, որ Սուրբ Առաքյալներիդ միջոցով Քեզ ճանաչել տվեցիր, մեր հայրերի Տեր Աստված:
Խիղճը մարդուն տրված է նրան սխալից կամ մեղքից հետ պահելու և դեպի բարին առաջնորդելու համար։ Ամեն անգամ, երբ մարդ սխալ է թույլ տալիս, խիղճն իր ձայնը բարձրացնում է՝ ազդարարելով այդ մասին։ Սա իր «խայթոցներով» մարդու միտքը խռովեցնում, տագնապեցնում, ցավեցնում ու «տանջում» է՝ մարդուն ստիպելով գործել, այսինքն՝ սխալն ուղղել կամ որևէ կերպ դրանից ազատվել՝«թողություն կամ ներում ստանալ»։
Սկզբնական կամ ադամական մեղքից մեկընդմիշտ մաքրվում ենք մկրտությամբ, իսկ ներգործական մեղքերից՝ շարունակաբար՝ ապաշխարությամբ։ Ապաշխարությունը զղջումն է մեղքերի համար, դրանք խոստովանելը և ապա որպես գործված հանցանքների փոխհատուցում՝բարի գործեր, մանավանդ՝ ողորմության գործեր կատարելը։
Այս ամենից հետևում է, որ մարդը մեղքից ձերբազատման միայն մեկ ճանապարհ ունի. վերականգնել Աստծո բացարձակ գերիշխանությունն իր ներսում՝ գահից իջեցնելով սեփական անձը։ Մեղքի դեմ պայքարը հենց այս գործընթացն է. ամեն քայլափոխի շարժվել այնպես, ինչպես մեր Տեր Աստվածն է կամենում: