hogevor qarozner

Երբ մեր մեջ կտեսնենք հպարտություն, ապա այն ոչնչացնենք այն քարերով, որ մեզ վրա կգան վիրավորանքի, արհամարհանքի, հիվանդությունների, այլ նեղությունների և վշտերի տեսքով։ Չխուսափենք այս քարերից, այլ գոհությամբ Տիրոջ ձեռքից ընդունենք որպես բուժիչ դեղ՝ թեկուզ դառը և ցավոտ։ Իսկ եթե չենք կարողանում, ապա խնդրենք Տիրոջը՝ ասելով. «Ո՜վ Տեր, շնորհ՛իր զորություն, որպեսզի այն բոլոր բաները, որ ինձ ցավ են պատճառում, գոհունակությամբ օրհնյալ ձեռքիցդ ընդունեմ, քանզի Դու ում որ սիրում ես, նրան էլ խրատում ես»։

Մեզ մնում է միայն կրել այդ լույսը մեր մեջ և ապրել լուսավոր, այնպես, որ այդ լույսը շողարձակի ամենուր մեր միջոցով, և մեր սրտերը թող բերկրանքից ծփան այս խոսքից. «Եւ ահա ես ձեզ հետ եմ բոլոր օրերում՝ մինչեւ աշխարհի վախճանը»։

Միտքը պատերազմի մի ահավոր դաշտ է քրիստոնյաներիս համար: Սրանից են ծնվում բարի և չար գործերը: Մեր միտքը ցավոք, անվարժ է բարի պատերազմի համար, և երբ մենք ուզում ենք մեր միտքը
սևեռել աղոթքի կամ հոգևոր ընթերցանության վրա, ապա այն իսկույն ապստամբում է և այս ու այն կողմ փախչելով՝ մեզ անպտուղ թողնում: Պատկերացրեք ձին, որի վրա դեռ ոչ մի մարդ չի նստել, ինչպես կպահի իրեն, երբ պետք լինի նրանով տեղ գնալ:

«Գիտեմ քո գործերը, դու, որ ոչ սառն ես և ոչ՝ տաք, երանի, թե դու կամ սառը լինեիր և կամ՝ տաք, իսկ դու գաղջ ես՝ ոչ տաք, ոչ էլ սառը. ուստի քեզ բերանիցս փսխելու վրա եմ, քանի որ ասում ես. «ոչ մի բանի կարոտ չեմ»:

Եւ ո՞վ է այն մարդը որ բազում հանցանքներով խավարած եւ անօրեն ու խավար վարք ունենալով՝ կհանդգնի լուսավորել, եւ կամ մեղքերից հիվանդացած լինելով կկարողանա առողջացնել ուրիշներին։ Մեղքերով ծանրացածների համար մեծ հանդգնություն է ուրիշներին թեթեւացնել համարձակվելը:

Երբ դու, որպես պարծանք ասում ես, որ քո պապը քահանա է եղել, և նրա հայրն էլ է քահանա եղել, իսկ դու լուր չունես, որ կիրակի օրերին եկեղեցիներում Պատարագ է մատուցվում, ուրեմն քո նախնիների քահանայությամբ մի պարծեցիր, որովհետև դու չես քաղել ոչ մի օգուտ քո նախնիներից և չես հետևել նրանց գործերին: