երանելի է այն համայնքը, որն այսպիսի հարաբերություն ունի հոտի և հովվի միջև, էլ չեմ ասում հոտի և եպիսկոպոսների միջև, որը իսպառ բացակայում է: Մեր հավատացյալ հոտը եպիսկոպոսի ձայն չի լսի իր եկեղեցում, եթե հատուկ Էջմիածին չգնա՝ պատարագի մասնակցելու, որտեղ երբեմն եպիսկոպոսներն են մատուցում Պատարագը:
Երբեմն լսում ենք, որ ասում են, թե հավատացյալ հոտը սառել է եկեղեցուց, սակայն երբեք չենք ասում որ հավատացյալ հոտին հոգևոր ջերմություն տվող չկա: Գուցե Կորնթոսի եկեղեցու համայնքն էլ սառեր, եթե Պողոս առաքյալը այդքան չջերմացներ իր հայրական հոգատարությամբ:
Եթե գավազանի գործածությունը քրիստոնեական առաջին համայնքների է պետք եղել իրենց միամտության դարաշրջանում, ապա որքան առավել այսօր է պետք մեր ժամանակակից սոդամական ժամանակաշրջանում; Բայց ցավոք մեր գավազանները միայն գավազանակիրներ ձեռքերում են հայտնվում, իրենց առաջնորդների ուղեկցելիս: Մինչդեռ փորձը ցույց է տվել, որ գավազանով գնալը նշանակում է սիրելով խիստ խոսք ասել, ո՛չ թե թույլ տալ, որ չարը համայնքից ներս գործի:
Այսօր մեր եկեղեցիներում գրեթե չկա լեզվախոսություն, չկա մարգարեության շնորհը, որովհետև սեր էլ չկա:
Քանի դեռ կան այնպիսի մարդիկ, որոնք սեր ունեն ամեն բանում, ուրեմն աշխարհը դեռ կանգուն կլինի՝ այս մարդկանց աղոթքով: Որովհետև այսպիսի մարդկանցով պատճառով է Աստված ուշացնում Իր Երկրորդ Գալուստը:
Քրիստոսով վերանում են սահմանները կնոջ և տղամարդու միջև, բայց խելացի կինը հնազանդ է իր ամուսնուն ի սեր Աստծու, ոչ թե ստրուկն է նրա: