Հացի սովը չէ սոսկալին, այլ ոգու սովը…

Այն ո՞ր հայն է, որ սրտից արյուն չի կաթում, այն ո՞ր մարդն է, որ զարհուրանքի դողով պաշարված չէ, այն ո՞ր որդին է,
որ քարացած չէ սիրասուն ծնողների անարցունք լացից: Չկա անկորուստ տուն, չքանդված օջախ, համալրված ընտանիք:
Եվ ի՞նչ նյութական ուժով կարելի է անվերադարձ վնասը լրացնել…
Նյութական ուժով չի կարելի վնասը անվերադարձ լրացնել…
Չկարծեք թե միայն դրամով, նյութով մեր ժողովրդին կարելի կլինի օգնել.
նրա վիշտը շատ մեծ է, կորուստը` շատ թանկ, թախիծը` շատ խորը:
Ավետարանի Մեծ Վարդապետի հոգեշունչ խոսքը ուժգին հնչեցնելու կարիքն է իշխում այժմ:
Ո՞վ ավելի, քան հայ հոգևորականը բարոյական պարտք ունի խոսելու, մխիթարության խոսքեր ասելու, հուսահատ ժողովրդին հույս ներշնչելու:
Տառապանքի բեռը շալակած ժողովուրդը մխիթարանքի խոսքի է կարոտ և հայ քահանան է, որ եկեղեցու խորանից պիտի այդ խոսքն ասի,
ոգեշունչ, սրտալի, պիտի ասի համոզված, որ հիրավի, այդ խոսքը մեծ արժեք ունի և նրա կարիքն ավելի քան զգալի է:
Հացի սովը չէ սոսկալին, այլ ոգու սովը, որի առաջ և ոչ մի նյութական ուժ չի կարող առնել:
Չթողնենք ոգու սովն իշխի մեր անբախտ ժողովրդի մեջ, թույլ չտանք, որ սուրբ նախահայրերի ոգեշունչ օրհներգը լռի:
Հայ հոգևորականի վրա է ծանրանում ամենից առաջ ոգու սովի դեմ մաքառելու ծանր պարտքը:
Ժամանակը կենդանի խոսքի պահանջն է դրել հայ հոգևորականի առաջ և նա պարտավոր է կատարել այն բարեխղճությամբ,
սիրով, մեծ հավատով, պարզ, ընկալելի ու սրտալի, այն վստահությամբ, որ շատ սգավոր սրտեր կմխիթարվեն, շատ լքված հոգիներ կվերածնվեն:
«Մխիթարեցե՛ք, մխիթարեցե՛ք իմ ժողովրդին, ասում է Աստված»: Ահա, թե ինչ է հնչում հայ հոգևորականի ականջին,
ահա թե ինչպիսի սիրուն պարտք է դրվում նրա ուսերի վրա: Ու նա պետք է իր պարտքը կատարի, նա պարտավոր է իր կոչման տերը լինել,
իր ահավոր երդմանը հավատարիմ մնալ: Մխիթարանքի խոսքի կարիք է ծառացած մեր առջև, և մենք պարտք ունենք այդ կարիքը լիովին սրբությամբ լրացնելու:
«Քահանայքդ խօսեցարուք ի սիրտ ժողովրդեան եւ մխիթարեցէք զնա»:
Գյուտ Աբեղա Տեր Ղազարյան.